Clickertraining niet omdat het moet maar omdat je het wilt

Print Friendly

Tijdens mijn lezing ‘Emoties bij Paarden’ op de dag van het oudere paard bij stichting de Paardenkamp in Soest heb ik goede gesprekken gehad over waarom mensen gaan clickeren. Mensen kwamen speciaal langs om te zeggen dat ze het zo fijn vonden dat ik een ander geluid liet horen, dat ik een ander perspectief bood, dat het goed is dat ik mensen bewust maak van hoe hun manier van trainen door het paard ervaren wordt. Het is niet netjes om met deze eer te gaan strijken, ik baseer me namelijk op het werk van Jaak Panksepp. Hij heeft 40 jaar lang met een groot team onderzoek gedaan naar emoties bij dieren. Mijn lezing ‘Emoties bij Paarden’ is de vertaling hoe de manier van trainen inwerkt bij paarden en dan vooral op het emotionele niveau. Ik krijg ook terug dat mensen mijn boodschap niet fijn vinden. Ik kan me alleen baseren op wat de wetenschap mij aandraagt en kan er niets aan doen dat mensen dan bewust worden wat hun manier van trainen met het paard doet. Nu ik deze kennis zelf heb voelt het wel als mijn missie om andere mensen ook te helpen om van ‘onbewust’ bekwaam naar ‘bewust bekwaam’ te groeien.
Nu je bewust bent van wat jouw manier van trainen met je paard doet kun je tenminste de keuze maken of je dat fijn vindt of niet, of je zo wilt blijven trainen of niet, of dat je op zoek gaat naar een andere manier van trainen of niet.

Ik doe clickertraining omdat het beter onderbouwd is.

Ik heb het geluk dat ik ben in gestapt in de paardenwereld toen natural horsemanship net zijn intrede deed. Waardoor ik geen achtergrond heb in het trainen op een traditionele manier. Het was mooi om te zien wat je met natural horsemanship kon bereiken, hoe mooi het werkte en hoe subtiel het eruit zag. Het voelde ook beter dan de traditionele manier van trainen. En dit werd zeker gevoed door de prachtige heroïsche verhalen en mystieke sprookjes die door de zelfverklaarde guru’s werden verteld. Zoals iedereen weet, werken verhalen hypnotiserend.
Ik wist toen nog niet wat ik nu weet, maar ik ben wel iemand die altijd op zoek gaat naar de verklaring achter het succes, ik wil weten waarom iets werkt, ik wil zaken zelf begrijpen. Na een paar jaar natural horsemanship gedaan te hebben wist ik nog niet waarom het niet klopte maar ik voelde wel dat er een nieuwe stap gemaakt moest worden. We gingen ‘clickeren’ zonder daarbij gebruik te maken van primaire beloningen, dat werkte evengoed als natural horsemanship, het voelde alleen beter. Ik kende clickertraining al, alleen had ik als zovele ook bezwaar tegen het werken met voer. Niet omdat het niet zou werken, een klein beetje omdat ik gewoon andere napraatte, maar vooral uit onwetendheid over de theorie, en de wetenschap achter het clickeren.

Ik doe clickertraining omdat het beter werkt.

Toen we eenmaal de overstap hadden gemaakt van natural horsemanship naar iets wat wij ‘subtiel trainen’ noemde, was er geen weg meer terug. We gingen ons meer verdiepen in de theorie van het clickeren, we gingen aan de slag met de leertheorieën, we gingen zien wat andere deden en we gingen begrijpen waarom ze succes hadden. We hadden al snel door dat het succes van deze trainers zelden ook succes voor het paard betekende. Het leek heel vaak op een strijd, een wedstrijd en er is één nadeel aan een wedstrijd er is maar 1 winnaar en de rest zijn verliezeraars. Wat in de paardenwereld vaak betekent dat de mensen de winnaars zijn en de paarden verliezeraars.
Nadat ik ‘genezen’ was van mijn onwetendheid was de tussenstap van ‘subtiel trainen’ (=lees clickeren zonder voedsel beloning) naar clickeren met primaire beloning snel gemaakt. Het helpt dan als je echt een trainer bent, ik wil namelijk resultaat en wel zo snel als mogelijk en zo efficiënt als mogelijk. En oja het helpt ook als je eigen trainingsstal als business model ‘fixed result, fixed prize’ hanteert. Klanten gaven aan wat ze graag als resultaat van de training wilde, wij maakte een inschatting van de tijd die we daarvoor nodig hadden en gaven dan een vaste prijs af. Als we eerder klaar waren dan was het voordeel voor ons, waren we later klaar dan was het risico voor ons. Het belangrijkste was dat klanten wisten waar ze aan toe waren qua prijs. Ze kenden clickertraining misschien nog niet, of ze hadden nog niets met clickertraining of ze waren tegenstander van clickertraining maar ze wisten wel dat andere vormen van training niet werkte. Bijna altijd waren wij het eindstation, waren wij het laatste redmiddel omdat het op een andere manier niet werkte.
Wij gebruikte ons business model ‘fixed result, fixed prize’ om het vertrouwen te kopen van deze klanten. Ze wisten namelijk dat ze geen risico liepen omdat als onze clickertraining niet werkte het hen niets kosten. Hierdoor kregen wij keer op keer de kans om te laten zien dat als alle andere manieren van trainen niet werkte dat clickertraining dan wel werkte. Bedenk eens hoe goed clickertraining werkt als je (nog) geen problemen hebt met je paard.

Ik doe clickertraining omdat het beter voelt.

Iedereen die mij een beetje kent weet dat ik een trainer ben in hart en nieren. Ik wil het altijd beter, mooier en sneller en het liefste ook nog efficiënter. Deze eigenschappen hebben ervoor gezorgd dat ik als trainer ben blijven groeien en altijd heb gekeken naar de volgende stap, i.p.v. te blijven hangen in wat ik doe.
Ik ken geen manier om sneller, gemakkelijker en duurzamer resultaten te krijgen dan met clickertraining, maar toch was dit voor mij niet de belangrijkste reden dat ik overgestapt ben. De belangrijkste reden is simpel weg dat het beter voelt, als ik ’s avonds in de spiegel kijk, dan weet ik dat ik het juiste gedaan heb en dat ik met een gerust hart kan gaan slapen. Ik weet niet of het altijd met je je eigen levensfase te maken heeft maar er spelen bij mij nog meer zaken. Het heeft met bewustzijn te maken, met de interne dialoog tussen wat je weet en wat je met deze kennis doet.
Ik wil op een positieve manier in het leven staan, ik streef ernaar om op een positieve en gelijkwaardige manier met mensen, maar ook met dieren samen te werken. Ik wil verantwoordelijkheid voor mijn eigen handelen nemen en niet de schuld bij de ander of bij het paard neerleggen. Ik ga graag het ‘gesprek’ aan bij het trainen, door te kijken naar de reacties van het paard afgezet tegen de kennis die ik heb over de leertheorie, zijn emoties en zijn overlevingsmechanismen (freeze, flight en fight). Ik heb een vierde mechanisme toegevoegd, te weten Flow, dat is waar wij naar streven. Je kunt een paard niet dwingen om in een staat van flow te komen, je kunt alleen de juiste dingen doen, de juiste omstandigheden creëren en dan gebeurt het magische. Als je hier nog niets bij kunt voorstellen, dan ben ik bang je nog niet samen in deze staat bent geweest.
Het nadeel van deze manier van werken is dat als je het eenmaal wel hebt geproefd dat er geen weg meer terug is, dat je niets anders meer wilt dan clickeren.

Het is nu tijd voor de volgende stap.

Ik denk dat veel meer mensen zich bewust worden van hun manier van handelen, hun manier van leven en nadenken over hoe ze het graag zouden willen. Ze verruimen hun bewustzijn, zijn bewust van zichzelf, de ander en de omgeving en streven daarbinnen naar het beste. Ik ben al meer dan 10 jaar bezig met het clickeren en in het begin was het zwaar. Er waren een paar mensen die begrepen waar het over ging, er kwamen steeds meer mensen die iets gingen doen wat op clickeren lijkt. Maar ik zie licht aan het einde van de tunnel, ik zie steeds meer mensen die begrijpen waar het omgaat. Clickeren is namelijk geen manier van trainen, maar een manier van leven. De theorie achter het clickeren is simpel, stel een vraag, krijg gedrag en verbindt daar een consequentie aan. Maar omdat het over bewustzijn gaan, gaat het over jou, over jouw reis, over jouw persoonlijke ontwikkeling en groei en dan duurt het wat langer.
Het lastige hieraan is dat ik je niet kan helpen, ik kan niets forceren, het enige wat ik kan doen is je inspireren. Ik kan je een ander perspectief laten zien, ik kan je bewust maken van wat jouw manier van trainen met je paard doet. Jij maakt de reis en ik begeleid je, ik daag je uit, ik coach je. We hebben namelijk niet voor niets gekozen voor de naam clickercoach.nl.
Een van de mensen die na de lezing naar mij toe kwam was Caroline Denijs, zij liet mij iets lezen, wat mij raakte, waar ik tranen van in mijn ogen kreeg. Ze heeft een manifest over paardenmensen en mensen met paarden geschreven, wat precies verwoord waarom wij doen wat wij doen, wat wij voelen en hoe wij werken.
Vroeger was ik een roepende in de woestijn, daarna werd het drukker, werd het gras groener. Meer en meer mensen zijn zich bewust van hun manier van trainen en kiezen er bewust voor om het anders te gaan doen. Misschien weten ze nog niet hoe, of wanneer maar ze weten wel waarom. Ik zie een duidelijke beweging ontstaan, een steeds grotere groep van mensen en het ‘tipping point’ komt eraan. Voor jou en voor alle andere die klaar zijn voor de volgende stap zijn wij er om jou te helpen. En maak je geen zorgen je kunt nog steeds blijven rijden, we gaan namelijk verder dan grondwerk.

Ik wil afsluiten met één vraag, wanneer neem jij de volgende stap?