Miranda is een deelneemster aan het ‘Online 7 Basics Gold‘ programma.
Als relatief beginnende clickeraar hoor ik de “grote mensen” praten over het waarde vermeerderen van de beloningen en nog ingewikkelder, secundaire reïnforcements.
Ik heb net geleerd dat het paard vooral zoveel mogelijk beloningen binnen moet krijgen omdat hij anders de relatie tussen de vraag en de beloning niet snapt. Er gaan kilo’s voer door, waarbij ik me regelmatig afvroeg wat ik eigenlijk aan het doen was. Gelukkig stond er een heel ervaren clickeraar naast me die het wel wist dus hoefde ik me daar even geen zorgen over te maken.
Mijn paard komt net uit een kudde en was sowieso niet gewend om ook maar iets van beloningen te krijgen. Je zou denken dat het dan een feestje is voor zo’n paard maar het bleek dat ze de beloningen überhaupt nog moest leren waarderen.
Aan mijn spontane woordkeuze kan ik al zien dat op waarde schatten iets is dat je blijkbaar moet leren. Zo zal het bij het paard dan ook wel gaan.
De opdrachten die ik kreeg waren vooral gericht op het veel en vaak belonen en er dus voor zorgen dat die beloningen ook op de goede plek terecht kwamen. Nu is dat op zich ook al een heel verhaal. De goede plek betekende niet per se in de mond van het paard maar juist zo dat het paard ze goed aan kan nemen. Kan, want het vervolgens ook doen is de verantwoordelijkheid van het paard, werd me verteld.
Na veel gepruts met plankjes omdat mijn vingers in ernstig gevaar waren, is ze nu zover dat ik haar uit mijn handen een beloning kan aanbieden, meestal zonder gevaar dat ze in de mond van het paard verdwijnen. Eindelijk heb ik het voor elkaar om een hoog belonings% in de trainingen te bereiken, ook een met moeite veroverde term en vaardigheid, hoor je dat je beloningen meer waard moeten worden.
De conclusie is overduidelijk. Mijn met moeite gegeven beloningen leiden aan deflatie.
Mevrouw paard wil alleen nog maar oefeningen doen die ze leuk en makkelijk vindt. Andere vragen negeert ze of ze verleidt me, (klinkt lief maar haar methode is vrij hardhandig) om makkelijkere vragen te stellen, met succes. Zelf merkte ik wel dat ze minder vragen beantwoordde en dat ze nog minder beleefd was (toch al niet haar sterkste kant tot nu toe) maar dat een paard zo geraffineerd kan zijn, had ik niet bedacht.
Iedere econoom zal je waarschijnlijk vertellen dat je een waardevermeerdering krijgt door schaarste. Gelukkig is clickeren ook heel logisch want inderdaad, de oplossing zou zijn, minder beloningen.
Als ik nu aan iets wil werken, bijvoorbeeld achteruit, wordt me aangeraden geen beloningen meer geven voor alle andere dingen die nodig zijn voor het uitvoeren van die opdracht. Zo schijn ik te voorkomen dat ze me nog kan verleiden om meer beloningen te geven en heeft zij de keuze om wel of geen beloning te verdienen. Ze moet er helaas voor haar wel meer voor doen.
Het valt niet mee, als je net hebt geleerd dat je veel moet belonen, de “knop” in jezelf om te zetten naar juist heel selectief te belonen. Zo stond ik dan, met een uitgestrekte hand een tijd te wachten tot ze mijn hand aan zou raken, wetende dat, als ze hem netjes aan zou raken zoals het hoort, ze daar geen beloning voor zou krijgen. Daarna kwam meteen de nieuwe vraag, achteruit en, zowaar, het wonder geschiedde, ze ging achteruit. Ik moest er wel even op wachten maar ze deed het!
Zo ging ze ook 2 en later zelfs 3 stappen achteruit.
Nu moet ik er eigenlijk wel bij zeggen dat ik ook nog wat anders heb gedaan, namelijk, een heel smal straatje gemaakt waar ze ook alleen maar achteruit uit kon. Toen ze daar eenmaal in stond, had ze 3 mogelijkheden, ze ging achteruit na een vraag en werd daarvoor beloond, ze bleef staan zonder beloning of ze ging achteruit zonder vraag en werd daarvoor niet beloond. Ze heeft wel alle opties uitgeprobeerd maar volgens mij uiteindelijk geconcludeerd dat de eerste het meeste oplevert.
Dit was dus de eerste stap op weg naar waardevermeerdering.
Eigenlijk heel simpel, net als alles bij het clickeren maar het verdragen van het wachten en de oplopende frustratie van mijn paard vind ik alles behalve makkelijk.
Misschien is het toch zo, wat mensen zonder paard zeggen, het zijn net je kinderen. Je wilt ze het liefst alle pijn en moeite besparen, alleen krijgen ze daardoor wel wat ze willen maar niet wat ze nodig hebben.
Voel je enige herkenning in het verhaal van Miranda, laat dan wat mooie woorden voor haar achter onder deze blog.